Zawiesinę komórkową hodowano zgodnie z procedurą opisaną przez Nagatę i współpracowników
(1992). Komórki przesiewano regularnie po 7 dniach hodowli w temperaturze 27C,
w ciemności i z intensywnym mieszaniem (150 obrotów na minutę). Procedura przesiewania
(pasażowania) komórek przebiegała w ten sposób, że do 50 mililitrów świeżej,
ogrzanej do temperatury pokojowej pożywki MS-BY-2 dodawano 3 mililitry tygodniowej
zawiesiny BY-2, oraz jeśli wynikało to z genotypu przesiewanej linii komórkowej
odpowiedni antybiotyk selekcyjny lub inhibitor cyklu komórkowego. W celu zabezpieczenia
ciągłości linii komórkowych utrzymywane w zawiesinie linie były wysiewane regularnie
na podłoże stałe MS-BY-2, gdzie w ciągu ok. 10 dni tworzyły przerastające, nieregularne,
żółtawe i miękkie grudki pseudokallusów. Komórki rosnące na podłożu stałym hodowane
były w identycznych warunkach, jak te w zawiesinie, choć bez mieszania. W celu
ustalenia poziomu żywotności linii komórkowych utrzymywanych w zawiesinie wykonywano
test redukcji bezbarwnego chlorku 2,3,5-trifenylotetrazoliowego (TTC, Sigma)
do czerwonego, nierozpuszczalnego w wodzie formazanu, w wyniku działania dehydrogenazy
lub mitochondrialnego łańcucha oddechowego, występujących wyłącznie w komórkach
żywych (Duncan i Widholm, 1990). Do reakcji używano 0,5% roztwór odczynnika,
rozpuszczonego w buforze fosforanowym (0,05M K
HPO
,, 0,05M
KHPO4, pH 7,5), mieszano go z odsączoną zawiesiną komórek i pozostawiano na
okres od pół godziny do trzech godzin w ciemności. Po tym czasie obserwowano
powstawanie czerwonego zabarwienia w komórkach żywych, licząc je pod mikroskopem
świetlnym.